KORKUSUZ SELİM(6)

[Ayhan Sarıkaya]

KORKUSUZ SELİM(6)

Adam, oturduğu koltukta canı sıkkın bir şekilde elindeki evrakları incelemeye devam ediyordu. Bir yanlışlık yapılmasına tahammülü kalmamıştı. Şirketin yeni almış olduğu yerin mimari işlerini tamamlamak üzereydi.Neyse ki işler eksiksiz devam ediyordu.Kolundaki saate baktı.Mesainin bitmesine yarım saatten az bir zaman kalmasına rağmen,çok uzun gelmişti.Tuvalete gidip bir sigara yakmayı düşündü.Telefonuna gelen çağrıyla ekrana baktı.Aradığı oydu.Telefonu açıp açmamak konusunda tereddütte kaldı.” Bu kadın da canımı sıkmaya başladı artık” diye düşündü. Telefon ısrarla çalmaya devam edince dayanamayıp kulağına götürdü:

- Alo tatlım, nasılsınız? Evet! Evet…Sizden özür diliyorum.İşlerim o kadar yoğun ki…Mesaiden sonra da çalışmak zorunda kalacağım.Tamam…Yarın görüşmek üzere.Öptüm.

Artık sıkılmaya, kadınla olan ilişkisinden bıkmaya başlamıştı. Uzaklaşmak istiyordu.Ama bir türlü istediği gibi olmuyordu işte.Her uzaklaşmak istediğinde;kadın ısrarla üzerine geliyor,onu avuçlarının içinde tutmak istiyordu.

Telefonu kapattıktan sonra:

-Off be,çattık belaya.Kendi kendimin kuyusunu kazdım,iyi mi...Anlaşılan kadından kurtulamayacağız bu gidişle…

Ortalarda gezinen çaycı:

- Bekir ağabey, son akşam çayından getireyim mi?Çayım bayat değildir.

Çaycının uyarısıyla daldığı alemden uyandı. Mesaiden sonra şehir kulübüne gidip, dün akşamdan yarım kalan işlerini, şansını denemek istiyordu yine…Biraz kazanmıştı.Az da olsa morali yerindeydi.Gerçi kaybettiklerinin haddi hesabı yoktu.Sırayla altındaki araba gitmiş,hatta evdeki eşyalara bile haciz gelmişti.Artık gözü bir şey görecek gibi değildi…Damarlarındaki kanda dolaşıyordu o hınzır.Çıkarıp atmak mümkün değildi.Her defasında kendi kendisine söz vermiş olsa da bir türlü olmuyordu.Başaramıyordu.Bu yüzden de evde çocuklarını ve karısını ihmal etmeye başlamıştı…Karısının mutsuzluğunu gözünden okuyordu; ama yapacak bir şeyi yoktu.Eski günlerine dönemiyordu.Üstüne üstlük sevgilisi de yakasına yapışınca;işler arap saçına dönüvermişti birden bire…

Çaycının getirdiği çayı yudumlamaya çalışırken; içine saplandığı düşünceler, kayıp gidiyordu belleğinde.Son yudumu da aldıktan sonra tekrar saatine baktı.Mesai dolmuştu işte.Kravatını gevşetti.Sabırsızlanıyordu.Bir an evvel şehir kulübüne koşup gitmek istiyordu.Merdivenlerden adeta koşar adımla kendisini caddenin kalabalığına attı.Ohh be!Rahatlamıştı.

Korkusuz Selim, birkaç gündür Bekir hakkında topladığı bilgilerin durum değerlendirmesini yaptı. Vereceği karar kesin ve netti. Mektubu okuduğunda Ayşe Keskin’in çektiği ıstıraplarını taa içerisinde hissetmişti…Her ne kadar kadının yüzünü görmese de onun yüz profilini gözlerinin önünde canlandırabiliyordu az çok…

Ayşe’nin belirttiği gibi kocasının çalıştığı iş yerini öğrenmiş, adını soyadını ve telefonunu da almıştı nasıl olsa…Hatta yanılmamak için;bir iş bahanesiyle adamın çalıştığı şirkete gidip yanında oturmuş kısa bir sohbet bile etmişti.Artık son darbeyi vurmanın sırası çoktan gelmişti.Onun işten çıktıktan sonra şehir kulüplerinden birine gideceğini adı gibi biliyordu.Hangi kulübe gideceği bile bloknotuna kayıtlıydı…

Korkusuz Selim, ofisinden ayrılmadan önce Tülin, köpüklü kahvesini yapmış, masasının üzerine koyuyordu:

- Buyurun Selim ağabey, köpüklü kahven.Höpürdeterek içebilirsin.

İkisi de gülmeye başladılar. Korkusuz Selim’in neşesi öğleden sonra yerindeydi. Dünkü olay semeresini göstermiş;Tilki Kerim,usulsüz ihalelerden kazandığından payını nihayet göndermişti.Kuryesi,bir saat öncesi gerekli emaneti bırakıp gitmişti.

- Bak Tülin abla, bana çocuk gibi davranıyorsun ha.İşte senin bu özelliğini çok beğeniyorum.Her yetişkin insanın içinde sakladığı bir çocukluk duygusu vardır ya benim de öyle.Sen de bunu hafifi hafif kaşıyorsun çaktırmadan.Hele şöyle otur bakalım karşımda.Ne var ne yok.Evdekiyle aran inşallah düzelmiştir.

- Sayende her şey yolunda Selim ağabey.Allah senden razı olsun.Benim yıkılmakta olan yuvam senin sayende kurtulmuş oldu.Allah da seni mutlu etsin!..

- Yok canım, ne yaptım ki.Her insan,benim yaptığımı yapar.Benin farklılığım olamaz…

- Öyle değil be Selim ağbey.Her taraf çakal dolu.Bir kadın olarak, bir yere gitsek;işimiz çok kötü.Bazılarının aklı bacaklarının arasında sanki.Hemen yararlanmaya kalkıyorlar…

- Neyse boş ver,bunları.Söyle bakalım,bugün neler oldu.Gelen giden var mı?Y a da dert mektupları?

- Sadece iki tane dert mektubu geldi.

- Tamam, onları da yarın okurum. Şimdi yapmam gereken ufak bir işim var.Kahve için de çok tşk.ederim.

Tabancalarını belinin her iki tarafına yerleştirdi. Ofisinden ayrılırken:

- Hoşça kal Tülin abla.Benim için dua et,olmaz mı?..Kör kurşunla karanlık bir yerde gebertmesinler beni.

- Aman Selim ağabey, ağzından yel alsın.Senin gibi yiğide hiç kimsenin kıymaya gücü yetmez.

Hafifçe gülümsedi. Kapıyı açıp, merdivenlerden hızlı adımlarla kendini sokağa attı.


Beklediği köşede beklediği av yaklaşmaktaydı. Telefonu çaldırdı. Birazdan karşıdan kendisine doğru yaklaşmakta olan adam,cebindeki telefonu kulağına götürünce;gelenin beklediği doğru kişi olduğuna daha iyi kanaat getirdi.

Adam, şehir kulübünden içeriye adımını atacakken;böğrüne yaslanan sivri bir borunun soğuk etkisiyle ürperdi.Ardından yanında gölge gibi duran kişiden gelen:

- Benimle geleceksiniz Bekir Bey! Sözleriyle neye uğradığını şaşırdı.



DEVAM EDECEK!