KORKUSUZ SELİM

[Ayhan Sarıkaya]

KORKUSUZ SELİM (4)

Şişko adam, konuşurken papağan gibi ötüyordu…Selim’in uysal görünümü karşısında rahatlamıştı.Onu ilk kez görüyordu. Yüzü pek de korkunç değil diye düşünmüş, yanıldığını sanmıştı…Kelimelere boğulmuyordu…Anlattıkça anlatıyordu…Konuşurken,gözlerini Selim’in bakışlarından kaçırmaya çalışıyordu.Gizemli bir güç olduğunu sezinlemişti.Ne yaparsa yapsın yine de Korkusuz Selim’in gözlerinin keskinliğinde kilitlenip kalıyordu bakışları…Kilitlenip kaldıkça da;uydurduğu yalanların kendisinde yarattığı stres,korkuya dönüşüyordu adeta…Ya anlarsa ne olurdu hali.İşte bu yüzden,başına geleceklerden tedirgin olmaya başlamıştı…Sanki güçlü bir mıknatısın gücü,kendisini oraya çivilemiş gibiydi…

Şişko adam, konuşmasının arasında Selim’in ikazı ile kendine geldi. Bu sefer bacakları, korkudan titremeye başladı.

- Bana dikkatli bak…İçindeki tilkilerin kuyrukları birbirlerine değmiyor ona göre…Ben,maskaralıklarını boşu boşuna dinlemek için burada değilim…

Adama yanıt hakkı vermeden:

- Defol karşımdan, bir daha gözüm görmesin seni…

Şişko adam, neye uğradığını anlayamadı, dışarı çıkarken soğuk terler döküyordu. Vücudunun her tarafı sırılsıklam olmuş,donuna işemiş ve gömleği vücuduna yapışmıştı…

Selim, adamı dışarı çıkardıktan sonra; oturduğu koltuğu sağa sola döndürmeye başladı…Bu haliyle; sinirleri gerilmiş,gözleri ateş saçıyordu adeta…

- Adamın her tarafından yalan akıyor…Yalan akıyor … diye öfke kusmaya başladı…

Şişko adam da, hayretler içerisindeydi. Yaşadığı toplumda; kendisine yakıştırılan Yalancı Kadir sıfatıyla, Korkusuz Selim’e kendini bir türlü kabul ettirememişti.Yanıyordu da ona yanıyordu.Merdivenlerden dışarı çıkıp da kendisini sokağa attığında:

-İlk defa bu adam, benim yalancı olduğumu anladı…Yoksa ben,kim olursa olsun;altından girer,üstünden çıkar;allem eder gallem eder karşımdakinin gözlerini boyardım…Nasıl oldu bir türlü anlamış değilim…Adam,tilki gibiydi…Gözleri ise azgın bir kurdun keskin gözlerini andırıyordu sanki…Neyse ucuz kurtuldum ya,buna da şükür… düşünceleriyle boğuşup duruyordu…


Korkusuz Selim, ya iki kişi daha dinleyecek ya da iki mektup daha okuyacaktı…Henüz dingin görünüyordu…Masanın üzerindeki sürahiden bir bardak su doldurup ,içti. Büronun klimaları çalışıyordu. Dışarısı sıcak olmasına rağmen, içerisi oldukça serindi…Canı sigara istemişti ama yakmamakta direndi.Bürosunda kesinlikle içmezdi.İçerinin havası,nikotinle dolmamalıydı.Her zaman temiz kalmalıydı…Bu yönden iradesi oldukça güçlüydü…

Masanın üzerindeki, mektuplardan birini daha açtı.Kağıdı düzeltip şöyle bir baktı. Düzenli bir el yazıyla bir şeyler karalanmıştı. .En altına da adını,soyadını ve adresini belirtmişti…

“ Selim amca!..

Sizi o kadar takdir ediyorum ki,nasıl anlatsam bilemiyorum..Sen,benim tek idolümsün.Yürüyüşün,bakışların;kalleşlerin üzerine demir bir yumruk gibi iniyor,zavallıların ise beklediği umut ışığı oluyorsun…

Selim amca,sana amca diye hitap ettğim için sakın bana kızma ve alınma…Biliyorsun ki;amca,baba yarısı demektir…Babanın güvenini ve sıcaklığını sizler esirgemiyorsunuz…

Size söyleyeceğim mazeretimi, sıkılarak kaleme alıp, kağıda dökmek zorunda kalıyorum…

Babamın işsiz olması bizleri, bu korkunç yaşam mücadelesinde;oldukça zor durumda bırakıyor ve handikaplar yaşamak zorunda kalıyorum.Öğrenci olduğum için,benim de elde etmek istediğim bir takım tutkularım var.Örneğin bu yıla kadar hiç dershane yüzü nedir görmedim.Ama bu yıl dershaneye gitmek en büyük emelim.Çünkü ÖSS.İmtihanlarında başarılı olup, Hukuk Fakültesini kazanmak istiyorum…

Bu konuda beni anlayacağınız umuyorum…

Harun Toprak.Tel:o536 345.. ..

Bu mektup, damardan işlemişti. Öğrencilere dayanamazdı. Onları şefkatli kollarının arasına alıp,her türlü kötülüklerden korumayı düşünür ve elinden geldiği kadar yardım elini esirgemezdi…

Kendisi okuyamamış, “okumak” bir uhde kalmıştı içerisinde...En son lise son sınıfına kadar gelmiş,ne yazık ki bitirememişti.Sokak kavgalarının içerisinde erkenden yerini almasıyla,öğrenim hayatı kısa sürmüştü.

Harun Toprak’ın telefonunu, anekdotlarının arasına sıkıştırdı…Bu çocuk için bir şeyler yapmak zorunluluğunu hissetti.Hatta hemen şimdi. Şehirdeki dershanelerinden birini arayarak, gerekli bilgileri aldı.Harun Toprak adına kayıt yaptırdı.Peşinden de telefonun tuşlarını tıklattı,sırasıyla:

- HarunToprak ile mi görüşüyorum?

- Evet efendim!..

- - Ben,Selim amcan,tanıdın mı beni?Bir saate kadar büromda olacaksın,tamam mı?.Sana güzel bir haberim olacak…

-Çok teşekkür ederim Selim amca!!!...Hemen geliyorum…


Korkusuz Selim’in kafası şişmişti…Okumadığı mektupları,masanın gözüne atıp,gözlerini ovaladı.Ellerini,kafasının arkasına birleştirip geriye doğru yaslandı…Gözlerini kapatıp, bir süre öylece kaldı…

“Benim emelim; böyle düşkünlere yardım etmek.Asıl sıkıntım,derdim;acımasız yer altı dünyasında asalak geçinen köpeklerin korkulu rüyası olmak…Onlardan hesap sormak…

Masanın altındaki düğmeye basıp,Tülin’e çağrı gönderdi.

Biraz sonra İçeri giren Tülin:

-Emret, Selim ağabey…

Emret kelimesi biraz da aradaki samimiyetten kaynaklanıyordu…

-Bir saatliğine içeri kimseyi alma. Beynim, davul gibi oldu…Sen, şimdi bana sade bir kahve yap bakalım , bacım…Kahveden sonra, biraz da büyük ve dişli belalar ile uğraşmam gerekecek…

Masasının gözünden, yer altı dünyasının adresleri yazılı defteri çıkardı.Kalemiyle yukardan aşağıya doğru gelerek bir tanesinin üzerinde odaklandı…

- Ulan tilki Kerim,seni unuttuğumu mu sanıyorsun…Seninle hesaplaşacağım günler yanaştı.Hatta saatler kaldı…Topladığın haraçlardan bana pay yollamazsın ha…Senin de burnun sivrildi.Burnunu kırmanın zamanı çoktan geldi geçiyor…

Biraz sonra Tülin, içeri girdi:

-Buyrun efendim, sade kahveniz…


DEVAM EDECEK!!!...