KORKUSUZ SELİM

[Ayhan Sarıkaya]

KORKUSUZ SELİM(2)…

Racon kesmeye yeni heveslenmeye çalışan çaylak, ilk dersini hiç ummadığı birinden almış oluyordu…Namlunun soğukluğunu,ağzının içerisinde hissedince; gözleri, fal taşı gibi iri iri açılmış,bacakları zangır zangır titremişti…Çaresiz kaldığı belliydi…

Selim, karşısındaki çaylağın ağzından silahını çıkarıp, beline geri soktu:

- Beni tanımadın mı koçum? Sen, yanlış yere baltayı vurdun…Bu,sana ders olsun…Bir daha karşıma bu şekilde çıkarsan, bacaklarını kırarım,ona göre…Al şu parayı da;bir daha bu işlere heveslenme…

Çaylak, şaşırmıştı. Adamın arkasından korkuyla baktığında; hayrete kapıldı. Kendisini dövmekten beter etmişti ama gönlünü de gizliden gizliye almasını bilmişti doğrusu…Şaşkın bir şekilde pavyonun kapısına doğru adımlarını yönelttiğinde;diğer haraççıların sözleri ortalıkta geziniyordu:

-Helal olsun Korkusuz Selim abimize…

-Herkes, onun gibi olsa zuladan para kazanmanın yollarını bırakırız…

- Ne adam be!...

Haraççılar, karanlık ışık altında, pavyondan çıkacak müşterilerini beklemeye devam ediyorlardı…Gözlerine kestirdiklerine, raconlarını koyacaklardı.

Üzerinde; ışıkları yanıp sönen polis arabasının yanlarından geçmesine aldırmadılar bile…Sadece suç unsurlarını,elbiselerinin altlarına gizlediler…

Korkusuz Selim, oturduğu bloğun dış kapısını açıp içeriye süzüldü. Onun içeri girmesiyle birlikte otomatik olarak yanan sensör, koridoru aydınlattı. Posta kutusuna göz gezdirdi. İçeriye her girişinde; posta kutusuna bakmayı ihmal etmezdi. Alışkanlık haline gelmişti…Selim Tanrıkulu adına gelen zarfları aldı.Dört taneydi…Gönderenlerin kim olduklarına şöyle bir göz gezdirdi…Sonra asansöre binip,yedinci kata çıktı…

Dairesi dört dörtlüktü…Salona geçtiğinde, sabah ezanı okunmaya başlamıştı…”Allah’ım günahlarımı affet” diye bildiği Fatiha duasını okudu.Ezan bitene dek kendi dünyasının gizemliliğinde kayboldu gitti…

Kanepenin üzerine uzanıp, gözlerini kapattı. Bütün günün yorgunluğu üzerindeydi. Uyumaya çalıştı…Uyku bir türlü girmiyordu gözlerine…Duvarda asılı olan resme gözleri kaydı…Çok sevdiği bir kadındı.Ona aşık olmuştu.Hem de sırılsıklam…

Uçarı hayatı bir anda bitmişti,onun kendi dünyasına girmesiyle birlikte…Üç yıl birlikte güzel ve tatlı günler geçirmişlerdi…Gönül ilişkilerine nokta koyup, onunla evlenmeyi düşünüyordu,ciddi olarak…Ama hesapta olmayan trafik kazası her şeyi berbat etmişti.Kendi kullandığı mersedes, ıslak zeminde kayınca;olan olmuş,aşkının yaşamı son bulmuştu…Kendisini uzun süre toparlayamadı…Ölenle ölünmüyordu ama; hala onsuzluk acısı, içinde kor gibi yanmaya devam ediyordu…Bir süre ruh gibi dolaşmış,hatta kısa süre de olsa psikolojik tedavi de görmüştü…

Hiçbir şey onu yıkamamıştı bu zamana dek…Sadece onu perişan eden; aşkının,erkenden ölümü olmuştu ne yazık ki…Bu düşünceler,beynini tırmalarken; göz kapakları, kapandı.Elbiselerini dahi çıkaramamıştı…Tek bir şeyi ihmal etmemiş;belindeki silahı yastığının altına koymayı…Uyurken bile tedbirli olmak zorundaydı…Ne kadar uykusuz olursa olsun;en ufak bir tıkırtıda tavşan gibi kulaklarını dikerdi…Diğer taraftan da eli tetikte olurdu…

Korkusuz Selim,öğleye doğru bürosuna geldiğinde yanında çalıştırdığı sekreteri,telefonla konuşuyordu…Göz ucuyla selam verip,odasına geçti.Ceketini çıkartıp,askıya astı…Biraz sonra sekreteri içeriye girdi:

-Hoş geldin Selim ağbey…Nasılsınız?...

-Sağ olasın Tülin…Ben, yokken neler oldu bakalım?

- Sabahleyin postacı, iki zarf bıraktı. Üç kişiden de telefon geldi…Sizinle görüşmek istediklerini söylediler…

- Kimlermiş bunlar?İsimlerini söylediler mi?...

- Hayır…Biz tekrar ararız dediler…

- Tamam…Ben zarflara bakarken;sen de, mutfakta bana yiyecek bir şeyler hazırla…

Tülin, mutfağa geçtiğinde o kadar güvende hissediyordu ki kendini…

- Ohhh be!!! Bugün de patronum sağ ya…Onun yaşaması benim için bir güç demek diye içsel duyguya kapıldı…

Tülin, altı aydır Korkusuz Selim’in reklam bürosunda çalışıyordu…Ondan önce başka yerlere iş başvurunda bulunmuş olmasına rağmen,kimisinden ret cevabı almış,kimisinden de; çalışırken, sarıkıntılık yaptıkları için işinden ayrılmak zorunda kalmıştı…

O zamanlar, çok zor günler geçiriyordu…Kocası,ekonomik kriz nedeniyle işinden atılıp bunalıma girince; zor günlerin gelişi çok hızlı olmuştu…Ev kirası,iki çocuğun bakımı ve diğer sıkıntılar dağ gibi yığılmıştı karşısına…

Tülin, hiçbir zaman yaşamdan umudunu kesmemişti…Önceleri oya yapıp,satmaya çalışmış bu da doyurucu olmayınca;ev temizliklerine gitmeyi düşünmüştü…Ne yazık ki hiç ummadığı olaylarla karşılaşmış, dünyası yıkılıvermişti bir an…Her çaldığı kapı,umudun tükenişi oluyordu birden bire…Verdiklerine karşılık olarak,dişiliğinden yararlanmak istiyorlardı ne yazık ki…O ise kararlıyı…Bu konuda ölse de taviz vermeyecekti…Direnecekti,sonuna kadar…Namus kavramı,her şeyden üstün geliyordu onun için…Şerefi ile yaşamanın yollarını aramakta kararlıydı…

Bir gün; aranan iş ilanı ile Korkusuz Selim’in bürosuna geldiğinde ;patronu tarafından bir sürü sorgu sualden sonra işe alınmıştı…Lise mezunuydu…Bazı şeyleri halledecek kadar algılama gücü yerindeydi.Bu konuda kendisine güveniyordu…

Korkusuz Selim, gerçek garibanın dünyasından anlardı. Ekmek parası için yanında çalıştırdığı bir insana bırak kötülük yapmayı düşünmeyi,onu her türlü beladan koruyup kollamayı, kendisine verilmiş bir insanlık görevi olarak değerlendirirdi…

Tülin, biraz sonra bir şeyler hazırlamış, tepsiyle içeri girmişti…

- Teşekkürler Tülin abla!...Sen de olmazsan acımıza gebereceğiz…Şöyle otur bakalım karşıma…


Patronunun kendisine abla diye hitap etmesi hoşuna giderdi…Kısa sürede, abla kardeş gibi olmuşlardı…Korkusuz Selim’in korkusuzluğu da Tülin’in kafasına yer etmişti…

Selim, karnını doyurmaya çalışırken,diğer taraftan da,Tülin’e talimatlar veriyordu:


-Bak abla, şu numaralara telefon edeceksin…Bir saata kadar büromda olsunlar…Onların dertlerini dinlemem lazım…Zavallı garibanların sıkıntılarını halletmem gerek…

Şu numaralara da telefon edeceksin, onlarla görüşmek istemediğimi söylersin…Tamam mı?

- Tamam,efendim…




DEVAM EDECEK!...